Deyəsən, 1975-ci il idi. Bir cümə səhəri voleybol oynayırdıq. Tanımadığımız üç nəfər bizə yaxınlaşıb dedi: "Biz Tehranın qərbindənik. İbrahim kimdir?" Onlar təklif etdilər ki, adambaşına iki yüz tüməndən oynayaq. Bir neçə dəqiqədən sonra oyun başladı. İbrahim tək idi, onlar üç nəfər. Lakin İbrahim uddu. Həmin gün şəhərin cənub məhəllələrindən birinə gedib 700 tüməndən mərc gəldik. Yaxşı oyun oldu və çox tez udduq. Pulu alanda İbrahim başa düşdü ki, onlar bir-birindən borc alırlar. Birdən dilləndi: "Biri gəlib təkbaşına mənimlə oynasın. Udsa, pul almayacağıq”. Biri yaxınlaşdı və oyun başlandı. İbrahim çox zəif oynadı və rəqibi qalib gəldi. Hamısı oradan sevinclə ayrıldı. Mənsə çox hirsləndim. - Ağa İbrahim, niyə belə oynadın? Təəccüblə baxdı. - İstədim ki, pərt olmasınlar. Ümumilikdə ciblərində 100 tümən pul yox idi. Bir həftədən sonra Tehranın qərbindən olan uşaqlar əlavə iki nəfərlə gəldilər. Onlar 500 tüməndən mərc gəldilər. İbrahim şalvarının balağını qatladı, ayaqqabısını çıxarıb oynamağa başladı. Topa elə zərbə vururdu ki, heç kim götürə bilmirdi. İbrahim həmin gün də böyük fərqlə qalib gəldi. Axşam İbrahimlə birgə məscidə getdik. Namazdan sonra Hacı ağa şəriət hökmlərindən danışarkən oyunda mərcdən və haram puldan söhbət etdi, Peyğəmbərdən belə bir hədis söylədi: "Haram yolla pul əldə edən adam onu batil yolda və ağır hadisələrdə xərcləyər".[1] Sonra isə Peyğəmbərdən bu hədisi söylədi: "Haram tikə yeyənin qırx gecə namazı və qırx gün duası qəbul olmaz".[2] İbrahim təəccüblə dinləyirdi. Sonra birlikdə hacı ağanın yanına getdik. O dedi: "Mən bu gün voleybolda 500 tümən udmuşam". Sonra hadisəni danışıb əlavə etdi: "Əlbəttə, pulu kasıb bir ailəyə bağışladım". Hacı ağa dedi: "Bundan sonra ehtiyatlı ol; idman elə, amma mərc oyunu oynama". Növbəti həftə həmin adamlar yenə gəldilər. Bu dəfə daha bir neçə güclü oyunçu gətirmişdilər və 1000 tüməndən oynamaq istəyirdilər. İbrahim onlara dedi: "Mən oynayıram, amma mərclə yox". Onlar İbrahimi mərcə təhrik etməkdən ötrü masqaraya başladılar: "Qorxur, bilir ki, uduzacaq". Başqa birisi dedi: "Pulu yoxdur..." İbrahim onlara dedi: "Mərc oyunu haramdır. Mən bilsəydim, öncəki həftələrdə də sizinlə oynamazdım. Sizin pullarınızı da yoxsula verdim. İstəyirsinizsə, mərcsiz oynayaq". Çoxlu danışıqdan və masqaradan sonra oyun baş tutmadı.
***
Bir dostu deyir: "İbrahim bizə çox deyirdi ki, mərc oyunu oynamayaq. Lakin bir dəfə Naziabad məhəlləsinin uşaqları ilə oynayıb çoxlu uduzduq. Oyunun sonlarında İbrahim gəldi. Mərc etdiyimizə görə bizə çox hirsləndi. Digər tərəfdən, uduzduğumuzu vermək üçün o qədər pulumuz yox idi. Oyun bitəndə İbrahim yaxınlaşıb topu götürdü və dedi: "Təkbətək oynayan var?" Naziabad uşaqlarının arasında milli komandanın bir oyunçusu vardı. Xüsusi qürurla qarşıya çıxıb dedi: "Neçəyə?" – Əgər uduzsan, bu uşaqlardan pul almayacaqsan. O da qəbul etdi. İbrahim o qədər yaxşı oynadı ki, hamımız məəttəl qaldıq. O, böyük fərqlə rəqibini məğlub etdi, amma sonra bizi çox danladı”.
***
İbrahim voleyboldan əlavə bir çox idman sahələrində də mahir idi. Alpinistlikdə peşəkar idi. İnqilabdan təxminən üç il öncədən inqilaba qədər hər cümə günü səhərlər zorxana uşaqlarından bir neçəsi ilə birgə Təcrişə gedirdi. Sübh namazını İmamzadə Saleh məqbərəsində qılıb qaça-qaça dağa çıxırdılar. Orada səhər yeməyi yeyib qayıdırdılar. Yadımdadır, İbrahim güləşə hazırlaşır və ayaqlarını gücləndirirdi. O, Dərbənd meydanından uşaqların birini çiyninə atıb əkiz şəlalələrin yanına qədər apardı. Dərbənd və Küləkçal bölgəsindəki bu alpinistlik inqilabın qələbəsinə qədər davam etdi. İbrahim futbolu da çox yaxşı oynayırdı. Stolüstü tennisdə də usta idi; ikiəlli oynayırdı və heç kim qarşısına çıxa bilmirdi.
[1] "Əl-Məvaiz əl-ədədiyyə", s. 25.
[2] "Əl-Hikəm əl-zahirə", c. 1, s. 317.
