1976-cı il idi. Güləş klubları arasında yarış keçirilirdi. Birinci yerə çıxana həm pul mükafatı veriləcəkdi, həm də ölkə yığmasına gedəcəkdi. İbrahim tam hazırlıqlı idi. Onun bir güləşini görən hər kəs bunu təsdiqləyirdi. Müəllimlər deyirdilər ki, bu il 74 kq. çəkili idmançılardan heç kim İbrahimi məğlub edə bilməyəcək. Yarış başlandı. İbrahim dörd yarışda qalib gəlib yarımfinala çıxdı. Rəqiblərinin ya arxasını yerə vururdu, ya da böyük fərqlə qalib gəlirdi. Dostlara deyirdim: "Əmin olun ki, bu il bizim klubumuzdan bir nəfər yığma komandaya gedəcək". Yarımfinaldakı rəqibi çox məşhur olsa da, İbrahim onu da məğlub edib finala vəsiqə qazandı. Finaldakı rəqibi Mahmud adlı bir güləşçi idi. O, həmin il hərbçilər üzrə dünya çempionu olmuşdu. Yarışdan qabaq soyunma otağında İbrahimin yanına gedib dedim: "Mən rəqibinin yarışlarını görmüşəm, çox zəifdir, lakin İbrahim can, sən Allah, diqqətli ol, yaxşı güləş. Mən əminəm ki, bu il yığma komandaya girəcəksən”. Müəllimi İbrahimə son tövsiyələrini verdi. İbrahim ayaqqabısının bağını bağladı və birlikdə döşəyə getdilər. Mən tez gedib tamaşaçıların arasında oturdum. İbrahim döşəyə çıxdı. Rəqibi də mahir güləşçi idi. Hələ hakim gəlməmişdi. İbrahim yaxınlaşıb təbəssümlə rəqibinə əl verdi. Rəqibi ona nə dedisə, İbrahim təsdiq əlaməti olaraq başını yellədi. Sonra rəqibi zalın yuxarı tərəfində tamaşaçıların arasında kimisə göstərdi. Dönüb ora baxdım. Əlində təsbeh olan qoca bir qadın oturmuşdu. Nə danışdıqlarını bilmədim, lakin İbrahim güləşə çox pis başladı. Ancaq müdafiə olunurdu. Yazıq müəllimi o qədər qışqırdı ki, axırda səsi tutuldu. İbrahim sanki müəllimin sözlərini və mənim qışqırtılarımı eşitmirdi. O, yalnız vaxt öldürürdü. İbrahimin rəqibi əvvəldə çox qorxsa da, sonradan cəsarətləndi. O, tez-tez hücum edirdi. İbrahim də soyuqqanlılıqla müdafiə olunurdu. Hakim İbrahimə birinci və sonra ikinci xəbərdarlığı verdi. Sonda üç xəbərdarlıqla uduzdu və rəqibi çempion oldu. Hakim rəqibinin əlini qaldıranda İbrahim sevinirdi. Sanki özü çempion olmuşdu. Sonra hər iki güləşçi bir-birini qucaqladılar. İbrahimin rəqibi sevincindən ağlaya-ağlaya əyilib İbrahimin əlini öpdü. İki güləşçi döşəkdən çıxanda oturacaqların üstündən hoppanıb hirslə İbrahimə yaxınlaşdım, qışqırıb dedim: “Ağıllı adam, bu necə güləşməkdir?!” Sonra da hirsimdən qoluna bir yumruq vurub dedim: "Güləşmək istəmirdinsə, bizi niyə girinc edirdin?!" İbrahim çox sakitcə və həmişəki təbəssümü ilə soyunma otağına gedib paltarlarını dəyişdi, başını aşağı salıb getdi. Mən hirsimdən qapı-bacaya yumruq vururdum. Sonra bir tərəfdə oturdum. Yarım saatdan sonra bir qədər sakitləşdim və getməyə hazırlaşdım. İdman klubunun önündə hələ çox adam vardı. İbrahimin rəqibi anası və digər qohum-dostları ilə birgə dayanmışdı. Onlar çox sevinirdilər. Birdən həmin çempion məni səslədi. Dönüb qaşqabaqla dedim: "Nə deyirsən?" Mənə yaxınlaşıb dedi: "Siz ağa İbrahimin dostusunuz, eləmi?" Hirslə dedim: "Sözünü de". – Ağa, necə düşüncəli dostunuz var! Yarışdan öncə ona dedim ki, bilirəm məğlub olacağam. Amma anam və qardaşlarım yuxarıdan baxırlar, elə et ki, çox pərt olmayım. Dostunuz isə mənə əlindən gələn yaxşılığı etdi. Bilirsən anam necə sevinir?! Sonra onu ağlamaq tutdu. - Mən yeni evlənmişəm, yarışın pul mükafatına da çox ehtiyacım var. Nə deyəcəyimi bilmədim. Bir qədər sakit qalıb üzünə baxdım, məsələnin nə yerdə olduğunu anladım. Ona dedim: “Qardaş, mən dadaş İbrahimin yerində olsaydım, bu qədər məşq və çətinlikdən sonra bu işi görməzdim. Bu iş ağa İbrahim kimi böyük adamlara məxsusdur”. Çempionla sağollaşdım. Sevinən anasına bir nəzər salıb yola düşdüm. Yolda İbrahim haqda düşünürdüm. Bu qədər fədakarlıq ağlıma sığmırdı. Purya Vəli də rəqibinin yarışda qələbəyə ehtiyaclı olduğunu, şəhərin hakimi tərəfindən incidildiyini biləndə ona uduzmuşdu. İbrahimin ağır məşqlərini xatırladım. O qadının təbəssümləri və o gəncin sevinci də yadıma düşdü və məni ağlamaq tutdu. Fikirləşdim ki, İbrahim necə böyük adamdır!
