"Bəndələrim mənim ailəmdir. Mənə ən sevimli adam bəndələrimə daha mehriban olan və onların ehtiyaclarını aradan qaldırmağa daha çox çalışandır".[1]Şəhid Səidi xiyabanının başına çoxlu adam toplaşmışdı. İbrahimlə yaxınlaşıb nə baş verdiyini soruşduq. Belə cavab verdilər: "Bu oğlan ruhi xəstədir. Hər gün kanaldan bir vedrə çirkli su götürüb səliqə ilə geyinmiş adamların üstünə atır".Camaat yavaş-yavaş dağılışdı. Bir oğlan yaraşıqlı kostyum geyinmiş bir kişini islatmışdı. Kişi dedi: "Bilmirəm bu xəstə ilə nə edim”. Sonra o da getdi və uşaqla biz qaldıq.İbrahim oğlana dedi: "Nə üçün camaatı isladırsan?!"Oğlan güldü.- Xoşum gəlir.İbrahim bir az fikirləşib dedi: "Kimsə sənə deyir ki, isladasan?"- Onlar mənə beş rial verib deyirlər ki, islat.Oğlan bunu deyib yolun o biri tərəfini göstərdi. Orada üç avara gənc gülürdü. İbrahim onlara yaxınlaşmaq istədi, amma birdən dayandı. Bir az fikirləşəndən sonra dedi: "Oğlan, sizin eviniz haradadır?"Oğlan evlərinin yerini göstərdi. İbrahim dedi: "Əgər bundan sonra camaatı incitməsən, mən sənə gündə on rial verəcəyəm. Razısan?" Oğlan razılaşdı. Evlərinə çatanda İbrahim onun anası ilə danışdı və bununla da problem həll olundu.Bədən Tərbiyəsi Komitəsinin Yoxlama-nəzarət şöbəsində işləyirdik. Maaşı alandan və iş vaxtı bitəndən sonra soruşdu: "Motosikleti gətirmisən?– Hə. Necə məgər?– Əgər bir işin yoxdursa, birlikdə mağazaya gedək.Təxminən bütün maaşını xərclədi, düyü və ətdən tutmuş sabuna qədər hər şey aldı. Sanki ona bir siyahı vermişdilər. Sonra da Məcidiyyə tərəfə gedib bir küçəyə girdik. İbrahim bir evin qapısını döydü. Qapını düz-əməlli hicabı olmayan bir qoca qadın açdı. İbrahim hər şeyi ona verdi.Qadının boynundan xaç asılmışdı. Çox təəccübləndim. Qayıdanda soruşdum: "Dadaş İbrahim, bu qadın məsihi idi?"– Hə.Motosikleti sağa çəkib saxladım və hirslə dedim: "Kişi, bu qədər yoxsul müsəlman var, sən məsihilərə yardım edirsən?!"Elə oturduğu yerdən dilləndi: "Müsəlmanlara kömək edən var. Üstəlik, İmdad komitəsi də açılıb və onlara yardım edir, amma bu Allah bəndələrinin kimsəsi yoxdur. Bununla həm problemləri həll olur, həm də imamı və inqilabı sevirlər”.
***
İbrahimin şəhadətindən 26 il ötürdü. Kitabın mətni yığılıb çapa hazırlandı. Məsciddə namaz qılanların biri məni görüb dedi: "Ağa İbrahimin ildönümü üçün nə lazım olsa, mən qulluğunuzdayam". Təəccüblə dedim: "Siz Şəhid Hadini tanıyırdınız?"– Yox, ötənilki ildönümünə qədər onun haqqında heç nə bilmirdim. Lakin ağa İbrahimin mənim boynumda böyük haqqı var.Getməyə tələsirdim, amma yaxınlaşıb təəccüblə soruşdum: "Nə haqqı?"– Ötənilki mərasimdə ağa İbrahimin şəkli olan bir brelok payladınız. Mən də alıb maşınımın açarını keçirdim. Bir neçə gün öncə ailəmlə səfərdən qayıdırdıq. Yolda bir mehmanxananın qarşısında dayandıq. Qayıdanda gördüm ki, açarı maşının içində qoymuşam. Qapılar kilidlənmişdi. Ehtiyat açar da yoldaşımın çantasında və maşının içində qalmışdı.Çox narahat oldum. Nə qədər etdimsə, qapı açılmadı. Hava çox soyuq idi. Yan şüşəni sındırmağı düşündüm, lakin hava soyuq idi və qarşıda uzun yolumuz vardı.Birdən gözüm ağa İbrahimin şəklinə düşdü. Sanki brelokdan mənə baxırdı. Mən də ona bir qədər baxıb dedim: "Ağa İbrahim, eşitmişəm ki, sağlığında insanların problemlərini həll edərdin. Şəhid də həmişə sağdır". Sonra dua etdim: "İlahi! Şəhid Hadinin hörmətinə, problemimi həll elə".O vəziyyətdə birdən əlimi pencəyimin cibinə saldım. Evin açarlarını götürdüm, qeyri-ixtiyari olaraq birini maşının qapısına saldım. Elə birinci cəhddə qapı açıldı.Sevincək maşına mindik. Allaha şükür edəndən sonra ağa İbrahimin şəklinə baxıb dedim: "Minnətdaram. İnşallah əvəzini çıxaram". Hələ yola düşməmiş yoldaşım soruşdu: "Maşının qapısı hansı açarla açıldı?"Təəccüblə dedim: "Doğru deyirsən. Hansı açar idi?!”Maşından enib bütün açarların hərəsini bir neçə dəfə yoxladım, amma heç biri qapıya girmirdi. Elə dayandığım yerdə dərin bir nəfəs alıb dedim: "Ağa İbrahim, təşəkkür edirəm. Sən şəhadətindən sonra da insanların problemlərini həll edirsən".
[1] Qüdsi hədis
